آی باتدی صبح آچیلدی زینب نوایه گلدی
زهرا دئدی حسین وای عالم صدایه گلدی
چون ییخدیلار آتیندان سلطان تشنه کامی
دنیایه اولدی اعلان قتل الحسین پیامی
جناتیدن ائشیتدی پیغمبر گرامی
نعلین سیز عباسیز کرب و بلایه گلدی
پیمانه عالم اولدی چانانه وئردی چانین
شوق و شرافتیان طی ائتدی امتحانین
شمر دغا توکندی خاک منایه قانین
پوزدوتدی آسمانه حمد و ثنایه گلدی
خون خدا توکولدی گودال کربلایه
یئرلر تزلزل ائتدی دعسه دوشوب سمایه
کروبیان لاهوت آغلاشدی بو بلایه
یئل اسدی گون دوتولدی ظلمت فضایه گلدی
خون حسین بوغازدان جاری اولان زمانی
جبریل آپاردی عرشه بیر شیشه ده قانی
اول شیشه دن نمودار اولدی بلا نشانی
قوزاندی بوی ماتم اهل سمایه گلدی
نور حق اولدی لامع باشسیز قالان بدنده
راس حسین مظلوم سر نیزیه گئدنده
باد سیاه اسنده یئر زلزله ائدنده
سیندی نظام دنیا حد فنایه گلدی
نزدیکدی یئرندن چیخسون مدار دنیا
آل امیه ائتسون دستور شرعی ملغی
سرنیزه دن ائدنده نور حسین تجلی
دین محمد اوسته نورانی سایه گلدی
فرمان غارتیلن تللی آشوب عربلر
گوردی اوهایهویی اطفال زار و مظطر
قاچویلا خیمه گاهه بیردن اوچالدی سسلر
عمه آماندو لشگر خیمه سرایه گلدی
صحرانورد عربلر خرگاهی یاندیراندا
باشی آچوغ حرملر اوتدان چیخوب قاچاندا
قالخیب بحتر آتش گیزلندیلر دوماندا
توسدی اوجالدی قاره پرده هوایه گلدی
بیر خوردا قیز قاچیردی دوتموش آلوعباسین
مرد یهودی دوتدی خاموش ائدب لباسین
گتدی اله حسینون دلبندینون رضاسین
احسن او شیخه مشکل وقته هرایه گلدی
گرائتمه سئیدی زینب نسل حسینه امداد
اولموشدی اودایچینده سوزان امام سجاد
قیلدی رشادتیله اوتدان امامی آزاد
بیر تازه زندگانیق زین العباده گلدی
زهرا گزردی گوندوز اطراف ماجراده
تا کوفیه حسینون گئتدی باشی جداده
نعش حسینی آخشام باشسیز قویوب اراده
گون باتجاقین او خاتون مطبخ سرایه گلدی
حوران باغ جنت محزون گرفته سیما
حوا خدیجه خاتون مریم جناب سارا
آشفته مو سیه پوش دیللرده وای حسین وا
زهرایه همدم اولسون بزم عزایه گلدی
اللی اوچ ایل قاپونداوار حسین جان
نوحه یازیب غمونده اولموش مریض و نالان
دست مبارکونله دردینه ائیله درمان

امید صحت ایله باب شفایه گلدی

تاج الشعرا یحیوی

بقيه در ادامه مطلب

 ای شکوه حماسه در سراپرده حیرت! ای زخم خورده نینوا! ای بانوی خورشیدهای دربند! ای زینب قهرمان! تو که خود، وسعتی به اندازه همه سوگ های آفرینش داشته ای، تو که خود دریایبی کران اشک را، ساحل بودی، چگونه باید بر تو سوگواری نمود که ما سوگواری را از تو یادگار داریم. تو که آواز سرخ کربلا را از حنجره بردباری ات، به گوش تاریخ رساندی و اگر این حنجره صبوری و آن نطق آتشین تو در کاخ یزیدیان نبود، داستان جانسوز آن ظهر عطشناک در کوچه های تاریخ به دست فراموشی سپرده می شد. به دنیا آمده بود تا صبر را شرمنده کند، زینب سلام الله علیها این اسطوره تاریخ را می گویم.

      آمده بود تا عشق را مبهوت لحظه های زلالش کند. آمده بود تا صدق و وفا را به جهانیان بیاموزد و متانت و وقار را به نمایش گذارد. آمده بود تا رسالت خود را به انجام برساند؛ مونس و یار برادر، سالار قافله حسینی و غم خوار اسیران باشد. آمده بود تا فریاد بلند مظلومان تاریخ باشد؛ فریادی که پژواک آن هنوز هم از ورای تاریخ به گوش شنوای دل های حق جویان می رسد.

    اسیران بر هودجی از خون نشسته بودند. با حسین آمده بودند و بی حسین بر می گشتند و سالار قافله، زینب بود؛ هر چند خمیده و شکسته دل، ولی به پاسداری از حقیقت ایستاده بود تا امتداد راه برادر باشد. وصیت برادر این بود که "زینبم، بعد از من مبادا در مقابل دشمن روی بخراشی و گریبان بدری و جزع و فزع کنی." و زینب اکنون آرام چون شقایقی داغ دار با مصیبتی عظیم در دل همراه قافله شده بود.زینب سلام الله علیها در خانه رفیع امامت رشد یافته، از لبان وحی علم آموخته، و در دامان کرامت پرورش یافته بود. او لباس پاکی و تقوا پوشیده بود و به آداب و اخلاق اسلامی مزیّن گشته بود.

      زینب سلام الله علیها فصاحت و بلاغت را از علی، نجابت را از فاطمه، صبر و شکیبایی را از حسن و مظلومیت در عین ایستادگی را از حسین آموخته بود؛ او روح بلند و رضا بود.حضرت زینب کبری سلام الله علیها  در خضوع و خشوع و عبادت و بندگی، وارث پدر و مادر بود. او بیش تر شب ها را با عبادت و بندگی حضرت حق به صبح می رساند و همواره قرآن تلاوت می کرد. تهجد و شب زنده داری حضرت زینب سلام الله علیها در طول حیات پربرکتش نشد؛ حتی در شب یازدهم محرم با آن همه رنج و خستگی و دیدن آن مصیبت های دلخراش هم به عبادت خدا پرداخت.

       حضرت سجاد علیه السّلام می فرماید: " آن شب دیدم عمه ام بر سجاده نماز نشسته و مشغول عبادت است." و نیز از آن حضرت نقل شده که "عمه ام زینب با این همه مصیبت از کربلا تا شام، هیچ گاه نمازهای مستحبی را ترک نکرد" و نیز روایت می کنند: "چون امام حسین علیه السّلام برای وداع با زینب سلام الله علیها آمد، فرمود: خواهرم، مرا در نماز شب فراموش نکن." 

       حضرت زینب سلام الله علیها در ایام کودکی، با برادرش حسین علیه السّلام انس و الفتی عجیب داشت و در کنار برادر، آرامش می یافت و دیده از دیدارش بر نمی بست و از حضور مبارکش دور نمی شد. روزی حضرت فاطمه سلام الله علیها  نزد پدر رفت و عرض کرد: "پدر جان، متعجبم از محبت فراوانی که میان زینب و حسین است. این دختر چنان است که بی دیدار حسین شکیبایی ندارد." رسول خدا صلی الله علیه و آله چون این سخن بشنید، آه دردناکی از سینه برکشید و اشک دیده بر چهره روان کرد و فرمود: "ای روشنی چشم من، این دختر با حسین به کربلا خواهد رفت و به هزار گونه رنج و بلا گرفتار خواهد شد."حضرت زینب سلام الله علیها  تنها ۵۶ سال امانت الهی خویش را بر دوش کشید.

    نقل است که در اواخر عمر آن بانوی بزرگ، در مدینه منوره قحطی پیش آمد. عبدالله بن جعفر، همسر حضرت زینب سلام الله علیها  در شام مزرعه ای داشت و ناچار به اتفاق همسر خود در آن دیار رحل اقامت افکند. حضرت در آن سرزمین بیمار شد و بنابر قول مشهور بدست دشمنان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام به شهادت رسید و در همان جا روح خود، این امانت الهی را به صاحبش باز گرداند و با جسمی خسته از فراز و نشیب زمان و رنجور از جور مردمان به دیار باقی شتافت.  در لحظات آخر چشمانش را گشود و برای آخرین بار به دورترین نقطه خیره شد. در این مدت حتی یک لحظه چهره برادر از نظرش دور نمانده بود. آتش اشتیاق بیش از پیش شعله کشید و یاد برادر تمام وجودش را پر کرده بود. لحظه وصال نزدیک بود. دوباره خیمه های آتش زده و سرهای بر نیزه، چشمانش را به دریایی از غم مبدل ساخت. زینب سلام الله علیها  پلک ها را روی هم گذاشت و زیر لب گفت: "السلام علیک یا ابا عبدالله" و به سید و سالار شهیدان پیوست.

منبع: پایگاه اینترنتی شبکه جهانی امام حسین(ع)